Drodzy Bracia i Siostry!

„Chrystus Pan zmartwychwstał!” – tymi słowami Kościół przez wieki oznajmia prawdę o zmartwychwstaniu. Tymi słowami i ja obwieszczam fakt cudu zmartwychwstania Jezusa Chrystusa oraz daję świadectwo wiary, że On prawdziwie zmartwychwstał i jest obecny w Eucharystii pod postacią chleba i wina. On żyje i jest naszą nadzieją, że my wszyscy, którzy w Niego wierzymy, również zmartwychwstaniemy.

Święta Zmartwychwstania Pańskiego przyszło nam przeżywać w czasie niepewności, zagrożenia wojną, wśród podziałów społecznych i narastających antagonizmów. Naszą codzienność naznacza lęk o przyszłość, a niekiedy zwątpienie, bo widzimy ogrom zła, które rozprzestrzeniło się wokół i dotyka także nas. Tracimy ducha i opadamy z sił. Z wielkim niepokojem obserwujemy to, co dzieje się w Europie i świecie. Z troską myślimy o tym, jak potoczą się losy naszej Ojczyzny.

W czasie Wielkiego Postu stajemy przed Jezusem Chrystusem Ukrzyżowanym, by rozważać Jego cierpienie i śmierć na krzyżu. Stojąc pod krzyżem Chrystusa, uczymy się mądrości, która płynie z krzyża i wołamy: „Bądź pozdrowiony, Krzyżu Chrystusa!”. Uczymy się miłości, którą obdarzył nas Bóg, oddając życie za nas.

O tej miłości Boga Ojca do człowieka Jezus Chrystus mówił podczas nocnej rozmowy z Nikodemem, jak słyszeliśmy w Ewangelii: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Jest to najpiękniejsze i najbardziej pocieszające stwierdzenie w Piśmie Świętym, bo ukazuje świat, który Bóg stworzył i go kocha, a przede wszystkim miłuje człowieka i pragnie jego zbawienia.